Το «Τέλος της Μεγάλης Μέρας» έρχεται κάτω από την Ακρόπολη!

Όταν ο Τέρενς Ντέιβις αποφάσισε να καταπιαστεί με το σινεμά, στη σχετικά προχωρημένη ηλικία των 45 ετών, πιθανό είναι να το έκανε για δύο λόγους. Ο ένας ήταν για να προσπαθήσει, μέσω της δύναμης του κινηματογραφικού μέσου και της πιο εφικτής φιλμικής ψευδαίσθησης, και να αναβιώσει μια περίοδο της ζωής του που έχει ξεκάθαρα μεγάλη αξία γι’ αυτόν και η οποία δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ. Ο δεύτερος λόγος ήταν για να εξορκίσει παλιούς του δαίμονες, κυρίως τις εμπειρίες του πλάι σε έναν δυναστικό πατέρα ο οποίος έριχνε βαριά τη σκιά του επάνω σε μια καρτερική σύζυγο και μια φτωχή πολύτεκνη οικογένεια, πριν εγκαταλείψει πρόωρα τον κόσμο.

Στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο «Distant Voices, Still Lives» (1988), ένα εκπληκτικό πραγματικά ντεμπούτο, ο σκηνοθέτης κατόρθωσε να αντλήσει από τα οδυνηρά βιώματα της προεφηβικής του ηλικίας κάτι πραγματικά μονάκριβο, έναν πανέμορφο και γλυκόπικρο στοχασμό πάνω στη λειτουργία και την επιμονή της μνήμης. 

Τέσσερα χρόνια μετά τον καλλιτεχνικό θρίαμβο εκείνου του φιλμ, ο Ντέιβις θέλησε με το «Long Day Closes» να επιστρέψει και πάλι στο παρελθόν και στη γενέτειρά του: Στο Λίβερπουλ του 1956, στο σπίτι των παιδικών του χρόνων, στην αγκαλιά της πολυαγαπημένης του μητέρας, στη θαλπωρή του εφηβικού του κρεβατιού, στις γεμάτες δέος και έκσταση ματιές που απηύθυνε μικρός στη μεγάλη οθόνη, κατά τις πρώτες επισκέψεις του σε σκοτεινή αίθουσα, στις μέρες όπου ολόκληρος ο κόσμος έμοιαζε να ξεκινά από το κατώφλι του πατρικού του και να τερματίζει στο τέλος του δρόμου.

Όπως ακριβώς συνέβη και με το «Distant Voices», έτσι κι εδώ ο Ντέιβις φτιάχνει την ταινία του σαν ένα ψηφιδωτό αποτελούμενο από νοσταλγίες, συνειρμούς και σκόρπιες αναμνήσεις. Ακολουθώντας, όμως, εδώ ένα πιο ασυνήθιστο αφηγηματικό μονοπάτι, ο σκηνοθέτης αντικαθιστά οτιδήποτε θα μπορούσε να νοηθεί ως παραδοσιακή πλοκή με ένα οπτικοακουστικό μωσαϊκό από εικόνες και ήχους, από λατρευτικές μουσικές και τραγούδια που λειτουργούν επεξηγηματικά για τους ήρωες ή χρησιμεύουν ως γέφυρες ανάμεσα στις σκηνές.

Όλα αυτά ο σκηνοθέτης τα εναποθέτει τρυφερά σε ένα κομψοτέχνημα ταινίας, αυτοβιογραφικής όσο και οικουμενικής, αναστάσιμης την ίδια στιγμή που παραμένει εξίσου μελαγχολική και βαθιά προσωπικής, έστω κι αν κατορθώνει να επικοινωνεί μαζικά κάτι το τόσο ιδιωτικό και εσωτερικό. 

Με μια εκφραστικότατη κεντρική ερμηνεία από τον πιτσιρικά Λι ΜακΚόρμακ (στη μοναδική κινηματογραφική του παρουσία), μια σχεδόν συγκινητική φροντίδα στην αναβίωση της εποχής και μια σκηνοθεσία που αποθεώνει την ποίηση των απλών πραγμάτων, το «The Long Day Closes» εκπέμπει αλλεπάλληλα συναισθήματα και διαθέσεις στο κοινό του, κάνοντας τον θεατή για λίγο μέτοχο στις λεπτομέρειες μιας ξένης ζωής. Σε στιγμιότυπα που δεν υπάρχουν πια και που μοιάζουν να χάθηκαν για πάντα μέσα στο χρόνο, όπως εκείνο το στοιχειωμένο ηλιοβασίλεμα που δυο παιδιά παρακολουθούν νωχελικά από μια στέγη, στο φινάλε της ταινίας. 

Προβολή σε συνεργασία με το British Council

Σκηνοθεσία: Τέρενς Ντέιβις | Πρωταγωνιστούν: Λι ΜακΚόρμακ, Μάρτζορι Γέιτς, Άντονι Γουότσον, Νίκολας Λάμοντ | Διάρκεια: 85’ 

Πότε: Παρασκευή 24 Αυγούστου | 21:00 | Πού: Πεζόδρομος Διον. Αρεοπαγίτου (απέναντι από το Μουσείο της Ακρόπολης) | Είσοδος Ελεύθερη